Mag ik eerst voor mezelf zorgen?

Ik ben opgegroeid met twee geweldige ouders. Liefdevol, zorgzaam, altijd bereid om er voor een ander te zijn. Ze hebben mij geleerd om een warm hart te hebben, om sterk te zijn, hulpvaardig, om te geven zonder iets terug te verwachten. Daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor, want het zijn waardevolle lessen.

Maar... Wat ik ook leerde – zonder dat dit werd gezegd – was om mezelf weg te cijferen. Om eerst aan de ander te denken, en daarna aan mezelf. Hulp vragen? Liever niet.

Op mijn 17e ging ik de opleiding doen voor verpleegkundige. Prachtig werk om te doen. Ik heb jaren gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking en in de psychiatrie. Vooral tijdens mijn werk met mensen met een verstandelijke beperking was ik aan het zorgen voor de ander. Voelde ik me verantwoordelijk voor de ander. In veel opzichten waren mijn cliënten afhankelijk van mij.

Totdat ik een burnout kreeg, achteraf niet zo heel raar. Toen werd ik geconfronteerd met “En ik dan?” Ik moest opnieuw leren wat het betekent om goed voor iemand te zorgen. En dit keer begon dat bij mezelf.

Het is een weg geweest – en het ís nog steeds een weg. Leren dat ik óók belangrijk ben. Dat ik niet pas aan de beurt ben als alles voor iedereen geregeld is. Maar dat ik op nummer één mag staan. Niet uit egoïsme, maar uit liefde voor mezelf. Want pas als mijn eigen kopje gevuld is, kan ik iets schenken aan een ander.

Weet je wie me dat steeds weer laten zien? Honden.

Honden zijn puur. Ze leven vanuit instinct. Ze rusten als ze moe zijn. Ze nemen afstand als iets niet goed voelt. Ze geven hun grenzen aan. Ze voelen haarfijn aan wat klopt – en wat niet. En ja, ze beschermen hun roedel. Ze zijn loyaal. Z e geven onvoorwaardelijk, maar niet ten koste van zichzelf.

Van honden leer ik:

🐾 Dat je jezelf op de eerste plek mag zetten.

🐾 Dat je mag rusten zonder schuldgevoel.

🐾 Dat voelen belangrijker is dan pleasen.

🐾 Dat je hulp mag vragen – je hoeft het niet alleen te doen.

De lessen van mijn ouders draag ik nog steeds met me mee . Ze zijn als een stevige wortel onder mijn bestaan. En tegelijkertijd leer ik – mede dankzij mijn honden – dat ik sommige dingen ook anders mag doen. Dat ik de zorgzaamheid, kracht en toewijding die ik van huis uit meekreeg, óók aan mezelf mag geven.

Daarin zijn honden mijn grootste leermeesters. Elke dag weer, zonder oordeel, met de pootjes stevig op de grond. 🐶❤️

Wat is de meest waardevolle les die jij heb mogen leren?

Freddy* en Dusty* mijn steun en toeverlaat voor en tijdens mijn burnout.